IZAAK, czyli stać się podobnym do Pana Jezusa, Syna Bożego

Skończyło się tym, że Hagar i Izmael musieli opuścić Abrahama i udać się na pustynię.
Pan Bóg jednak cały czas pamiętał o tym chłopcu i jego mamie, nie pozwalając, aby przydarzyło im się coś złego. Nasz Ojciec w niebie zawsze nas wysłuchuje.

Dzieciństwo Izaaka było bardzo szczęśliwie. Jego rodzice cieszyli się, a z nimi wszyscy ich domownicy i słudzy. Radość Abrahama i Sary promieniowała z ich twarzy i wciąż była na ich ustach, bo zawsze kiedy wołali swojego synka po imieniu, mówili przecież „radość”. Dlatego Izaak był chłopcem cały czas śmiejącym się i cieszącym ze wszystkiego.
W przeciwieństwie do Izmaela nie lubił wycieczek daleko od domu. Wolał był być blisko swojej mamy i patrzeć, jak zajmuje się obejściem i wydaje polecenia swoim służącym, aby zawsze było w nim czysto, a obiad był smaczny. Przyglądał się też swojemu tacie, gdy ten pilonował stad.
Jednak najbardziej był wpatrzony w rodziców, gdy klękali razem, aby się modlić. Sara uczyła
Izaaka pierwszych modlitw, dzięki czemu modlili się razem. Izaak widział także, że jego tata modli się na osobności, i to go zaczęło coraz bardziej interesować.


Całą historię o Izaaku przeczytasz na 12-14 stornie najnowszego Małego Przewodnika Katolickiego!