Wszyscy jesteśmy PIELGRZYMAMI

Niektórzy myślą, że pokuta to jakaś forma kary. A to błąd. Pokuta nie jest karą, lecz pomocą.
Pomaga nam wynagrodzić Panu Bogu i ludziom nasze złe postępowanie. Wiemy przecież, że wszystkie krzywdy należy jak najszybciej naprawić. To jest także jeden z warunków dobrej spowiedzi świętej. I w tym właśnie pomaga nam sakramentalna pokuta, która zwykle zadawana jest na koniec spowiedzi świętej, choć nie zawsze tak być musi!
Istnieją takie sytuacje, kiedy sami sobie zadajemy pokutę. Czasami ktoś z was w ramach pokuty dobrowolnie rezygnuje z deseru. Inny, próbując wynagrodzić rodzicom swoje lenistwo, podejmuje się codziennego wyrzucania śmieci lub odkurzania mieszkania. I wtedy wszystkim robi się lżej na sercu.

Bo taka jest rola pokuty – jak najszybciej naprawiać to, co nie podoba się Panu Bogu i sprawia przykrość ludziom.
Od wieków chrześcijanie bardzo dobrze to rozumieli. Dlatego czasami widząc, jak ciężkie popełnili grzechy, wybierali pielgrzymowanie jako bardzo trudną formę pokuty. Na pielgrzymki wyruszano oczywiście pieszo i wędrowano nie tylko kilka dni, ale często długie miesiące i lata. Byli i tacy pielgrzymi, którzy nigdy już nie powrócili do swoich domów. Pielgrzymka zawsze równała się z wielkim wysiłkiem, wyrzeczeniem i niedogodnościami.

Początkowo pielgrzymowano w trzy ważne dla chrześcijaństwa miejsca: do Jerozolimy i miejsc związanych z życiem Pana Jezusa; do Rzymu, czyli do grobów apostołów Piotra i Pawła, oraz do Santiago de Compostela – do grobu apostoła Jakuba.

Dziś miejsc pielgrzymowania jest tak wiele, że nie zdołalibyśmy ich policzyć. Wciąż jednak powody wyruszenia na szlak pielgrzymi pozostają takie same: odpokutować za swoje grzechy lub wyprosić szczególną łaskę dla kogoś lub dla siebie...

Dokąd dotarli nasi zmarli w swojej wielkiej pielgrzymce i co to takiego Kościół Triumfujący, Oczyszczajacy się i Przielgrzymujący? Koniecznie przeczytajcie na stronach 4-5 listopadowego "Małego Przewodnika Katolickiego".