Zwyczajnie?

To jest moja szkoła oraz moja klasa.
I nowi uczniowie: Oksana i Sasza.
 
W ich kraju jest wojna, smutek i cierpienie,
całe szczęście w Polsce znaleźli schronienie.
 
Stracili swe domy, pokoje, zabawki,
łóżka, biurka, książki, podwórka, huśtawki.
 
Kochanego kotka oddali sąsiadom,
którzy są już starsi, a więc nie wyjadą.
 
Szybko spakowali w niedużą walizkę,
co najpotrzebniejsze i szczególnie bliskie.
 
I tak się znaleźli właśnie w moim mieście,
gdzie mogą się poczuć bezpieczni nareszcie.
 
Sasza wciąż powtarza: „Ale u was fajnie”.
A ja się rozglądam i myślę: „Zwyczajnie”.
 
Oksana się śmieje: „Jak tu cicho, miło”.
A ja kręcę głową, bo zawsze tak było.
Ale z drugiej strony, czemu tak się dziwię?
Może nie dostrzegam, że żyję szczęśliwie...
 
Czasem jest potrzebny ktoś, kto nam pokaże,
jakie z nas głuptasy i jacy szczęściarze...